Sen benimsin, havada bu rüzgar eserken
Benimsin işte, akan göz yaşlarımız bile şahit olur
Saçlarımızın buluştuğu bu havada sen benimsin
Değilsen, tuttuğumuz aynı çiçeğin yaprakları kurur
Gün olur, vakit dolar, yeşillik solar
O gün dünya ayla beraber ağlar
Anladım, gerçekten
Kaybedilen o zaman bir daha gelmeyecek
Oturduğumuz ahşap, çizik bank
Koşuşturduğumuz yumuşak toprak
Baktığımız şu deniz var ya
Boşluğu doldurmaya o göz yaşları bile yetmeyecek
Ben anladım
Sevgi diye bir ev varsa bile
Oraya sevenler asla girmeyecek
Ayla Güneş aynı hizaya gelse
Aradaki mesafeler kaybolmaz
Kirli kuştaki beyaz kanat
Uçamayan sürüngen hayat
Kana bulanmış ay, bir kerecikte olsa bak
Katil, herkesin gözünde görülecek!
İtiraf et ve anlat!
Gözdeki yaşlar yere düştüler diye bir daha ağlamaz sananlar
Bilmezler, bulutlarda su kalmasa dahi gökyüzünden kan yağar
Ben burdayım
Bir o kadar uzak, bir o kadar yakın
Ben, yüzüne değen o rüzgar, bastığın toprağım
Olduğum her yerde sen, olduğun her yerde ben varım
Düşen bir yaprak olsam
Adımını attığın yerdedir mezarım
Evet, tüm bu yaşanmışlıklara hala kızarım
